המיתוס של סינגפור

המיתוס של סינגפור

ג'ייקוב אבולעפיה

בשנים האחרונות הפכה סינגפור למעין שם נרדף לאוטרקיה לאומית. פוליטיקאים במדינות רבות ראו בה מדינה שמתחרה בהצלחה על מקומה במרומי השוק הבינלאומי, בלי לוותר על עצמאותה ובלי לסטות מהדוֹגמות המקובלות של מסחר חופשי. סינגפור לכאורה מציגה פתרון אפשרי לסתירה שבין עליונות הריבונות הלאומית ובין עליונות השוק הגלובלי. הפנייה אליה בשיח הפוליטי העכשווי חושפת ניגוד בלתי פתור בימין בין הנטייה להיכנע לנוסחאות ההצלחה ה"מדעיות" של הכלכלה הניאו-קלאסית ובין התבססות הפוליטיקה של "גדלות לאומית".

המאמר מנתח את התפקיד של סינגפור בשיח הפוליטי העכשווי ומתמקד בתוכנית סינגפור הישראלית של נפתלי בנט ובתוכנית הבריטית "סינגפור על התמזה". בחינה מדוקדקת מראה כי השיח העוסק בסינגפור אינו מקפיד על היגיון לוגי אלא משתמש בה כבמעין דימוי שאינו מציית לחוק האי-סתירה, כבתדמית רבת עוצמה שאמורה להעביר מסר בלי לשכנע ברמה העובדתית, כלומר – כמיתוס. ככל שמעמיקים במיתוס סינגפור, נראה שהצלחתה של סינגפור הריאלית רק מדגישה את הסתירה שבין פופוליזם לאומי בגרסתו הנוכחית ובין מדיניות של עליונות השוק, שעדיין משמשת בסיס למצעים הכלכליים של רוב התנועות השמרניות בעולם המפותח. המאמר מראה כיצד פוליטיקאים בימין שבים וחשים צורך לפנות אל המיתוס הזה, וסוקר השלכות אפשריות של הפרדוקסים הטמונים בו על המחשבה הפוליטית של חלקים שונים בספקטרום הפוליטי

The Myth of Singapore

Jacob Abolafia

In recent years Singapore has become a sort of synonym for national autarchy. Politicians in numerous countries have viewed it as a state that successfully competes for its place at the top of the international market, without giving up its independence and without digressing from the accepted dogmas of free trade. Thus, Singapore presents a possible solution to the conflict between the supremacy of national sovereignty and the supremacy of the global market. The turn towards Singapore in the current political discourse reveals an unresolved conflict in the  contemporary right between the tendency to surrender to the "scientific" formulas of success of neoclassical economics and the establishment of the politics of "national greatness."

This article analyzes the role of Singapore in the contemporary political discourse and focuses on the Israeli Singapore program presented by Naftali Bennett and the British program "Singapore on the Thames.” A careful examination shows that the Singapore discourse does not maintain logical reason but uses it as a kind of image that does not obey the law of non-contradiction, as a powerful image that is meant to convey a message without convincing on the factual level, or, in other words, a myth. The deeper we delve into the Singapore myth, we will see that the success of the actual Singapore only emphasizes the contradiction between national populism in its present iteration and a policy of market supremacy, which still serves as the basis of the economic platforms of most of the conservative movements in the developed world. The article will explain why right-wing politicians persist in feeling the need to turn to that myth, and indicate some possible implications of the paradoxes therein for the political thought of different parts of the political spectrum.

תקציר באנגלית של המאמר

أسطورة سنغافورة

جيكوب أبو العافية

في السنوات الأخيرة، تحوّلت سنغافورا إلى اسم مرادف للاكتفاء الذاتيّ القوميّ. رأى الكثير من السياسيّين في دول عديدة بسنغافورا دولة تنافس بنجاح على مكانها في قمّة الاقتصاد الدوليّ، من دون الاستغناء عن استقلالها أو الحياد عن العقائد السائدة في السوق الحرّ. تقدّم سنغافورا، ظاهريًّا، حلّا ممكنًا للتناقض بين تفوّق السيادة القوميّة وتفوّق السوق المعوّلم. يكشف توجيه الخطاب السياسيّ المعاصر صوبها إلى تناقض غير قابل للحلّ عند اليمين؛ بين الميل للخضوع لمعادلات النجاح "العلميّة" للاقتصاد النيو-كلاسيكيّ، وبين رسوخ سياسة "العظمة القوميّة". يحلّل المقال دور سنغافورا في الخطاب السياسيّ المعاصر ويتركّز في خطّة سنغافورا الإسرائيليّة التي طرحها نفتالي بينيت، والخطّة البريطانيّة "سنغافورا على نهر التمز". يُظهر الفحص المدقّق أنّ الخطاب حول سنغافورا لا يشدّد على التفكير المنطقيّ، بل يستخدمها كصورة قويّة لا تنصاع إلى قانون اللا-تناقض، والتي من شأنها أن توصل رسالة من دون أن تُقنع بها على مستوى الحقائق، أي- كأسطورة. كلّما تعمّقنا في أسطورة سنغافورا سنرى بأنّ سنغافورا الواقعيّة تشدّد على التناقض بين الشعبويّة القوميّة بصيغتها الحاليّة، وبين سياسة تفوّق السوق، التي ما زالت تُستخدم كأساس للبرامج الاقتصاديّة لأغلب الحركات المحافظة في العالم المتطوّر. يُظهر المقال كيف يتوجّه سياسيّون يمينيّون كلّ مرّة من جديد إلى هذه الأسطورة، ويتتبع التبعات الممكنة للتناقضات الكامنة في الفكر السياسيّ لمختلف أجزاء الطيف السياسيّ.