החור השחור: אנטינומיות, שחרור, ותיאולוגיה של צרכים

החור השחור: אנטינומיות, שחרור, ותיאולוגיה של צרכים

שרגא ביק

מאמר זה מבקש לערוך פרובלמטיזציה של הגוף המפריש ולהצביע על הסקנדל הטמון בגוף הזה, באמצעות התמקדות בעיקר בהפרשות הקשורות לפי הטבעת (צואה, נפיחות). למול השיח (המדכא, המשחרר) הבלתי פוסק על אודות המין, הצואה מוכחשת, מושלכת החוצה מן השפה ומן המרחב החברתי אל הפרטי, המוסתר וחסר המשמעות. טענתי היא כי זו האימה של הגוף הזה בדיוק, ההבטחה של הגוף הזה, שהשיח על המיניות מבקש באופן שיטתי ומתמשך להעלים. את הטענה התיאורטית אני ממחיש בעזרת קריאה מדוקדקת בטקסט תלמודי אחד, שבו פריצתו של הגוף המפריש מקבלת ביטוי יפה ובוטה במיוחד, דווקא בתוך דיון מכוער ודקדקני בהלכות ניקיונו של הגוף המתפלל מצואה ולכלוך. הדיון מסייע לבחון אילו מרחבי שיח חדשים יכולים להיוולד מתוך הסירוב להסב את המבט מן הגוף המחרבן ולהתפתות ללכת שבי אחר האשליה היסודית הטמונה במערך המיניות הגדול.

The Black Hole: Antinomianism, Liberation, and Theology of Defecation

Shraga Bick

This article wishes to problemetize the defecating body and point to the scandal inherent in that body, by focusing mainly on excretion related to the rectum (feces, flatulence). Contrary to the incessant (oppressive, liberating) discourse about sex, feces are denied, evicted from the language and the social sphere to the private, hidden and meaningless one. My argument is that it is precisely that fear of the body, that promise of the body, which the sexuality discourse systematically and persistently seeks to hide. I illustrate the theoretical argument through a careful reading of a single Talmudic text, where the breakthrough of the defecating body receives a particularly elegant and blatant expression, precisely within an ugly and fastidious discussion about the laws of cleaning the praying body from feces and filth. The discussion helps examine what new fields of discourse can arise from the refusal to divert the gaze from the shitting body and be captivated by the fundamental illusion implied by the great sexuality array.

 الثقب الأسود: التضادّ، التحرّر، ولاهوت الحاجات

شراچا بيك

يسعى هذا المقال إلى مَشْكَلَة الجسد المُفْرِز والإشارة إلى الفضيحة الكامنة فيه، بواسطة التركيز، بالأساس، على الإفرازات المتعلّقة بفتحة الشرج (البراز، الانتفاخات). بموازاة انتشار الخطاب (القامع، المحرِّر) حول الجنس، يتمّ إنكار البراز، يُرمى خارج اللغة والحيّز الاجتماعيّ نحو الشخصيّ، والمخبّأ وفاقد المعنى. ادعائي هو أنّ ما تحاول الجنسانيّة، بشكل منهجيّ ومتواصل، إخفاءه هو رعب هذا الجسد ووعده. أجسّد ادعائي النظريّ من خلال قراءة تفصيليّة في نصّ تلموديّ، يتمّ فيه التعبير عن اختراق الجسد المُفرِز بشكل جميل وصريح، تحديدًا ضمن نقاش بشع ومفصّل حول قوانين تنظيف الجسد المُصلّي من البراز والأوساخ. يسهم النقاش في فحص أيّ أحياز خطاب جديدة يمكنها أن تولد من رفض تحويل النظر من الجسم المتغوّط، والانجرار وراء إغواء الوهم الأساسيّ الكامن في منظومة الجنسانيّة الكبرى.