מ"שביתת האמנות" ל"אמני החרם": סירוב, הימנעות ומחוות של אי-השתתפות באמנות העכשווית

מ"שביתת האמנות" ל"אמני החרם": סירוב, הימנעות ומחוות של אי-השתתפות באמנות העכשווית

גלעד רייך

מאמר זה מתבונן בתצורות שונות של סירוב ובוחן אותן כפרקטיקה הקושרת בין האמנותי לפוליטי מפרספקטיבה היסטורית ותיאורטית. כיצד הפכו חרם, הימנעות ומחוות אחרות של אי-ההשתתפות לביטויים המובהקים ביותר של אמנות פוליטית כיום? מאילו מסורות שואבים אמנים ואמניות את אופני הסירוב העכשוויים? וכיצד אסטרטגיות פעולה אלו קשורות לשינויים רחבים יותר המתרחשים בשדה הפוליטי ובעולם העבודה? המאמר מנסה לפלס דרך בין שתי עמדות רווחות בשיח העכשווי: זו המקדשת את ההפרדה בין אמנות לאקטיביזם, שמשמרת את הטוהר המדומיין של כל אחד מהשדות, וזו המקדשת "אמנות פוליטית", שלדידה כל נקיטת עמדה אופוזיציונית מול המציאות היא פעולה ביקורתית. לשם כך מוצגים במאמר שני מודלים של סירוב בשדה האמנות שהתפתחו בסוף שנות השישים של המאה העשרים: שביתת האמנות של קואליציית עובדי האמנות, ו"השביתה הכללית" אך האינדיווידואלית שיזמה האמנית לי לוזאנו. מודלים אלו נקשרים למהלכים בעולם האמנות העכשווית ומוצבים מול מפנים שמאפיינים את פרקטיקת האמנות בעשורים האחרונים, ובראשם המפנה החברתי באמנות ודעיכתן של קטגוריות פוליטיות מסורתיות כמו ארגון עובדים. מתוך התמקדות בקמפיין המתוקשר של קבוצת Decolonize This Place, שהוביל להתפטרותו של וורן ל' קנדרס ממועצת המנהלים של מוזיאון הוויטני בניו יורק בשנת 2019, המאמר מצביע על פוטנציאל הביקורת וגם על המגבלות של כל אחד מהמודלים, ובוחן אותם לאור צמיחתה של סובייקטיביות ניאו-ליברלית.

תקציר בעברית של המאמר

From “Art Strike” to “Boycott Artists:” Refusal, Avoidance and Gestures of Absence in Contemporary Art

Gilad Reich

This article looks at different forms of refusal and examines them as a practice that associates the artistic with the political from a historic and theoretical perspective. How did boycott, avoidance, and other gestures of nonparticipation become the most quintessential expressions of political art today? From what traditions do artists draw current manners of refusal? And how do these strategies of action relate to broader changes occurring in the political field and the world of work? The article attempts to carve a path between two common positions in the current discourse: one that sanctifies the separation between art and activism, which preserves the imagined purity of each one of the fields, and the other that sanctifies “political art,” for which any taking of an oppositional stand against the reality is a critical act. It does so by presenting two models of refusal in the area of art that developed in the late 1960s: the art strike of the Art Workers Coalition, and the "general” but individual strike that was initiated by artist Lee Lozano. These models are related to processes in the contemporary art world and are posed against turning points that characterize the art practice of the last decades, primarily the social turn in art and the dwindling of traditional political categories such as labor organizations. Out of a focus on the highly publicized campaign by the Decolonize This Place group, which led to the resignation of Warren Kanders from the Board of Directors of the Whitney Museum in New York in 2019, the article points to the critical potential as well as the limitations of each one of the models, and examines them in light of the growth of neoliberal subjectivity.

من "إضراب الفن" إلى "فنانو المقاطعة": الرفض، الامتناع والثناء على عدم المشاركة في الفن المعاصر

چلعاد رايخ

يتأمّل هذا المقال التشكيلات المختلفة للرفض، ويفحصها كممارسة تربط بين الفنّيّ والسياسيّ من منظور تاريخيّ ونظريّ. كيف تحوّلت المقاطعة، والامتناع، وبوادر أخرى من عدم مشاركة إلى التعبير الأوضح عن الفن السياسيّ في أيامنا؟ من أي تقاليد ينهل الفنانون والفنانات أشكال الرفض المعاصرة؟ وكيف ترتبط استراتيجيات الفعل هذه بالتغييرات الأوسع التي تجري في الحقل السياسيّ وعالم العمل؟ يحاول المقال أن يشقّ طريقًا بين موقفَيْن سائدَيْن في الخطاب المعاصر: الموقف الذي يقدّس الفصل بين الفنّ والنشاطيّة، والذي يحافظ على الطهارة المتخيّلة لكلّ منهما، والموقف الذي يقدّس "الفنّ السياسيّ"، والذي بحسبه يُعتبر كلّ موقف مُعارِض يواجه الواقع فعلًا نقديًا. لذلك، يعرض المقال نموذجين من الرفض في الحقل الفنيّ تطوّرا في نهاية ستينيّات القرن العشرين: الإضراب الفنّيّ لائتلاف عمّال الفنّ، و"الإضراب العامّ" لكن الفرديّ الذي بادرت إليه الفنانة لي لوزانو. يتمّ ربط هذين النموذجين بأعمال من عالم الفنّ المعاصر، ويوضعا في مواجهة تحوّلات تميّز ممارسة الفنّ في العقود الأخيرة، وعلى رأسها التحوّل الاجتماعيّ في الفنّ وأفول الفئات السياسيّة التقليديّة، مثل تنظيم العمّال. من خلال التركيز على الحملة المروَّجة إعلاميًا لمجموعة Decolonize This Place، التي أدّت إلى استقال وورن ل. كاندرس من مجلس إدارة متحف ويتني في نيويورك سنة 2019، يشير المقال إلى الطاقة الكامنة في النقد وإلى محدوديّة كلّ واحد من النماذج، ويفحصها على ضوء نمو الذاتيّة النيوليبراليّة.