עלייתו, נפילתו וקימתו מחדש של "האישי הוא פוליטי", או: מה נישוי האמת מסוגל לעשות

עלייתו, נפילתו וקימתו מחדש של "האישי הוא פוליטי", או: מה נישוי האמת יכול לעשות?

אורפה סנוף-פילפול

מאמר זה קורא תיגר על הספקות הרווחים בשיח הפמיניסטי בנוגע לכוח ולאופק הפוליטיים של מחאת #MeToo, שלפיהם התקבלותם של סיפורי פגיעה מינית בנשים כטענות אמת היא תוצר של תנאי הזמן הנוכחי, המאופיין כעידן פוסט-אמת, שממילא שוחקים את מעמדה של האמת. כנגד עמדה ספקנית זו טוען המאמר כי בשעה שהיא מתחזקת את שיח הפוסט-אמת, שכינונו מותנה בהדרה מתמדת של דרכי תיאור המציאות של רבות, היא מחמיצה את המפנה הפרדיגמטי של ה"אישי הוא פוליטי" (הא"פ), כפרקסיס ותיאוריה פמיניסטית, שאותו מגלמת #MeToo. כדי לעמוד על האופן שבו התממשותו העכשווית של הא"פ מאפשרת את הפוליטיזציה של תיאור המציאות, מתחקה המאמר אחר תנאי האפשרות של הא"פ והתמורות שחלו בו מאז הופעתו בשנת 1969. מהלך זה משמש מצע לטענה המרכזית שלפיה נישוי האמת, כפרקטיקה פוליטית ואנליטית, הוא שהופך את #MeToo לנקודת מפנה המכוננת את הפוליטי כבלתי-אישי. הפוטנציאל הפוליטי של #MeToo טמון אפוא בקטיעת יחסי הכפיפות האפיסטמיים כמעשה פוליטי שמתבצע בפומבי ובהטרמת הניסיון הקולקטיבי של נשים לניסיונן האישי. אלה מומשגות ונדונות במאמר באמצעות המושג "הבלתי-אישי הוא פוליטי".

The Rise, Fall, and Re-birth of “The Personal is Political" or: What can the Feminization of Truth do?

Orphée Senouf-Pilpoul

This article seeks to challenge the prevailing doubts in feminist discourse about the political power and horizon of #MeToo, according to which the acceptance of stories of sexual harm to women as truthful claims is a product of the conditions of the present time, characterized as the era of post-truth, which implicitly erode the status of the truth. Against that skeptical position the article raises the argument that while it maintains the post-truth discourse, whose constitution depends on the ongoing exclusion of many women's ways of describing reality, it misses the paradigmatic shift of “the personal is political” (PIP) as a feminine praxis and theory, embodied by #MeToo. To discern the ways the current realization of PIP enables the politicization of the description of reality, the article traces the conditions of the possibility of PIP and the changes that occurred in it since it appeared in 1969. This process will serve as a basis for the main argument, that the "feminization of truth,” as a political and analytical practice, is what turns #MeToo into a turning point that constitutes the political as non-personal. The political potential of #MeToo is inherent therefore in severing the epistemological subordination as a publicly performed political act, and in anticipating women's collective experience of their personal experience, which are conceptualized and discussed in the article through the phrase "the nonpersonal is political."

صعود، سقوط وبعث "الشخصيّ هو السياسيّ"، أو: ماذا بإمكان نسونة الحقيقة أن تفعل؟

أورفا سنوپ-پلپول

يتحدّى هذا المقال الشكوك السائدة حول الخطاب النسويّ المتعلّق بالقوّة والأفق السياسيّين لاحتجاج #MeToo، والتي تعتبر تقبّل قصص الإساءة الجنسيّة للنساء كادعاءات حقيقيّة نتيجةً لظروف العصر الحالي، المتّسم بكونه عصر ما بعد الحقيقة، والتي قُوّضت فيه مكانة الحقيقة على أيّ حال. يدّعي المقال بأنّه في الوقت الذي يعزّر فيه هذا الموقف المشكِّك خطاب ما بعد الحقيقية، المشروط بإقصاء متواصل لطرق وصف الواقع عند الكثيرات، يفوّت التحوّل البراديميّ لمقولة "الشخصيّ هو السياسيّ"، كممارسة ونظريّة سياسيّة، والتي تجسدها #MeToo. من أجل الوقوف عند الشكل الذي يمكّن فيه التحقّق المعاصر لمقولة "الشخصيّ هو السياسيّ" من تسييس وصف الواقع، يتتبع المقال ظروف "الشخصيّ هو السياسيّ" والتحوّلات التي طرأت عليه منذ ظهوره سنة 1969. تشكّل هذه الخطوة طرحًا لادعاء مركزيّ بحسبه نَسْوَنَة الحقيقة، كممارسة سياسيّة وتحليليّة، هي التي تحوّل #MeToo إلى نقطة تحوّل تشكّل السياسيّ كغير شخصيّ. تكمن الإمكانيات السياسيّة ل#MeToo في قطع علاقات التبعيّة المعرفيّة كفعل سياسيّ يجري علنًا ومساهمة التجربة الجماعيّة للنساء في تجربتهنّ الشخصيّة. هذا ما يجري مفهمته ونقاشة في المقال بواسطة مصطلح "غير الشخصيّ هو سياسيّ".