על הפלסטי

על הפלסטי

גיא פרחי

שקית הפלסטיק היא אובייקט המגלם את תמצית האתגר האקולוגי בעת הנוכחית. השקית היא דוגמת מפתח לַייצוּר העודף והבזבזני בקפיטליזם המאוחר, והיא מהווה גם מפגע אקולוגי חמור בשל משך ההתכלות הארוך שלה, שבמהלכו היא נודדת באקולוגיות תת-ימיות. במסה זו שקית הפלסטיק משמשת נקודת מוצא לדיון ניאו-מטריאליסטי בפלסטיק. כלומר, המסה מבקשת להראות כיצד תפיסתו של פלסטיק, לרבות שקית הפלסטיק, רק כגורם מלאכותי המבקיע את תחומו של טבע בתולי משמרת בפועל הבחנה רדוקטיבית בין טבע לתרבות. הבחנה זו מוסיפה לנכר את האדם מסביבתו (אותו ״טבע״ מופשט), ועל כן משמרת את מה שהיא מכנה בעצמה "בעיית הפלסטיק". על חשבון התפיסה הזאת תוהה המסה אם אפשר למצוא בפלסטיק גם פוטנציאל להבנת העת הנוכחית. בשאילת עקרונות מהגותה של קתרין מאלאבו, הפלסטיק הופך אפוא מגוף זר לאפיק חומרי שאפשר להתנסות עימו, לחשוב לאורו ולהידרש אליו בלי לחצוץ בין האדם לטבע או בין האדם לפלסטיק.

On Plastic

Gai Farchi

The plastic bag is an object that embodies the essence of the ecological challenge of our time. The bag is a key example of the surplus and wasteful manufacturing of late capitalism, and also constitutes a serious ecological hazard because of its long decomposition time, during which it wanders through sub-marine ecologies. In this essay the plastic bag serves as a point of departure for a new materialist discussion of plastic. The essay wishes to show how the concepts of plastic, including the plastic bag, only as an artificial element that reaches the boundary of virgin nature, actually preserves a reductive distinction between nature and culture. That distinction continues to alienate humans from their environment (that abstract "nature"), and thereby preserves what it calls "the plastic problem." At the expense of that concept, the essay wonders whether plastic may also offer the potential to understand the present time. Borrowing principles from the thought of Catherine Malabou, plastic is therefore transformed from a foreign object to a material channel which can be experimented with, thought about and referred to without separating humans from nature or humans from plastic.

عن البلاستيكيّ

چاي فرحي

كيس البلاستيك هو شيء يجسّد خلاصة التحدي البيئيّ في العصر الآنيّ. الكيس هو نموذج للإنتاج الفائض والمبذّر في الرأسماليّة المتأخّرة، وهو يسبب الأذى البيئيّ الخطير بسبب طول فترة تحلّله، والتي يتنّقل الكيس خلالها بين بيئات تحت مائيّة. في هذه المقالة، يُستَخدَم كيس البلاستيك كنقطة انطلاق لنقاش نيو-ماديّ حول البلاستيك. تسعى المقالة إلى أن تُظهر مفهومًا للبلاستيك، بما في ذلك كيس البلاستيك، لا يقتصر على النظر إليه كعنصر اصطناعيّ يقتحم مجال الطبيعة العذراء، ما يكرّس عمليًا تمييزًا اختزاليًّا بين الطبيعة والثقافة. يستمر هذا التمييز في تغريب الإنسان عن بيئته (تلك "الطبيعة" المجرّدة)، وتكريس "مشكلة البلاستيك" إثر ذلك. على حساب هذا المفهوم، تتساءل المقالة إن كان بالإمكان أن نجد في البلاستيك طاقة كامنة لفهم العصر الآنيّ. عبر استعارة مبادئ من فكر كاترين مالابو، يتحوّل البلاستيك من جسم غريب إلى أفق ماديّ يمكن التجريب معه، والتفكر على ضوئه والاحتياج إليه من دون وضع حواجز بين الإنسان والطبيعة وبين الإنسان والبلاستيك.