פוסטהומניזם: פרומתיאוס ונקמת הדקונסטרוקציה

פוסטהומניזם: פרומתיאוס ונקמת הדקונסטרוקציה

כרמל וייסמן

פוסטהומניזם איננו עוד אופנה פילוסופית, אלא אפיסטמולוגיה חדשה המערערת על ההפרדה בין המדעים למדעי הרוח, מתוך הטלת ספק בהנחה של הנאורות בדבר מרכזיותו של האדם בסדרי העולם. לכאורה הפוסטהומניזם הביקורתי והטרנסהומניזם מחזיקים בעמדות מנוגדות על הרצף שבין הערעור על הגדרת ה"אנושי" ובין הניסיון לפרוץ את גבולותיה הלכה למעשה. עם זאת, מאמר זה מטיל ספק ביכולת של ההומניזם לעשות דקונסטרוקציה מבלי לפרק, במובן המטריאלי, גם את האדם; במילים אחרות, המאמר טוען שהפוסטהומניסטי הוא בהכרח גם פוסט-אנושי. הפוסטהומניזם מוצג במאמר כתגובה ניאו-מטריאליסטית לפוסטמודרניזם, באמצעות שלושה נרטיבים סותרים ומשלימים לסירוגין: הטענה כי מעולם לא היינו אנושיים, ההתחקות על התהליכים שבאמצעותם כבר הפכנו לפוסט-אנושיים, והתחזית כי בעתיד נהפוך לפוסט-אנושיים. באמצעות דיון במקרה הבוחן הישראלי של "טבעונות ימנית", המאמר מציע שכוח המשיכה של הפוסטהומניזם טמון בדיוק באותן סתירות פנימיות המאפשרות לרקוד על שתי החתונות ובה בעת להתנגד למוסד הנישואים.

Posthumanism: Prometheus and the Revenge of Deconstruction

Carmel Vaisman

Posthumanism is more than a philosophical zeitgeist; it is a new epistemology that challenges the separation between the sciences and the humanities, doubting the centrality afforded to the human in the “natural order.” Its tropes of critical posthumanism and transhumanism assume seemingly different positions on the continuum between challenging the definition of the “human” as a category and the actual attempts to transcend human boundaries. However, this paper suggests that even the discursive deconstruction of humanism necessarily has material consequences for the human. The paper introduces posthumanism as a nonmaterialist reaction to postmodernism, through the narratives of “we have never been human,” “how we became posthuman,” and “we are yet to become posthuman.” Finally, through a discussion of Israeli right-wing veganism (or “alt veganism”), the paper suggests that posthumanism is terrified by a self-contradicting ritual of recursion.

ما بعد الأنسنة: بروميثيوس وانتقام التفكيكية

كرمل فايسمان

لم تعد "ما بعد الأنسنة" (Post-humanism) بالموضة الفلسفية، بل أضحت نظرية معرفة جديدة تقوّض الفصل بين العلوم الطبيعية والعلوم الإنسانية، انطلاقًا من التشكيك في فرضية التنوير بشأن مركزية الإنسان في النظام الكوني. ظاهريًا، يبدو أن ما بعد الأنسنة النقدية والعابر للأنسنة (Trans-humanism) تتمسّكان بموقفين متناقضين على طول الخط الواصل بين تقويض تعريف "الإنساني" وبين محاولة انتهاك حدود هذا التعريف على أرض الواقع. برغم ذلك، تشكّك المقالة بقدرة الأنسنة على إجراء عملية تفكيكية من دون تفكيك الإنسان أيضًا على المستوى المادي. بعبارات أخرى، تجادل المقالة أن ما بعد الأنسنة هي بالضرورة ما بعد إنسانية (Post-human) كذلك. تعرض المقالة ما بعد الأنسنة بوصفها ردّ فعل نيو-مادي لما بعد الحداثة عبر ثلاث روايات متناقضة ومتكاملة بالمناوبة: الادعاء أننا لم نكن أبدًا إنسانيّين، الابتعاد عن السيرورات التي من خلالها أصبحنا ما بعد إنسانيّين، والتنبؤ بأننا سنصبح مستقبلاً ما بعد إنسانيّين. ختامًا، من خلال مناقشة الحالة الإسرائيلية بشأن "النزعة النباتية اليمينية"، تجادل المقالة أن قوة الجذب لما بعد الأنسنة كامن تحديدًا في نفس التناقضات الداخلية التي تمنح الفرصة للرقص على الحبلين وفي نفس الوقت معارضة مؤسّسة الزواج.