שתיקות והשתקות: על "סיפורי חיים של חיילים משוחררים" (גיליון 11, 1997)

שתיקות והשתקות

עדנה לומסקי-פדר

במאמר זה מציעה עדנה לומסקי-פדר קריאה מחדש של המאמר "סיפורי חיים של חיילים משוחררים" (גיליון 11, 1997) ושל אופן התקבלותו. בעקבות דיון רפלקסיבי בנרטיבים של לוחמי מלחמת יום הכיפורים, לצד עיון במחקרים חדשים על דורות לוחמים אחרים (לוחמי תש"ח מצד אחד וחיילים המשרתים בשטחים מצד שני), המאמר בוחן כיצד החברה הישראלית מתמודדת כיום עם האיום על הדימוי העצמי שלה כחברה צודקת המחזיקה בצבא מוסרי ובחיילים מוסריים. החיילים, המשרתים בצבא שעיקר משימתו היא תחזוקתם של שטחי כיבוש, בין השאר באמצעות אלימות צבאית, נאלצים להתמודד עם איום על הדימוי העצמי שלהם, ובתגובה הם מפתחים מנגנוני השתקה ומנגנונים של ניהול רגשות.

Silences and Silencing: Revisiting “Life-Stories of War Veterans” (vol. 11, 1997)
Edna Lomsky-Feder

Revisiting the original article and its reception reveals how Israeli society addresses the threat to its self-image as a just society whose soldiers remain moral even under military conditions, shaped by the chief task: maintaining the occupation. The reflexive reading of the narratives of the Yom Kippur War’s veterans alongside new studies on other generations of combatants (those of the War of Independence, on the one hand, and those serving in the Occupied Territories, on the other) shows that among the strategies of contending with this threat are management of the soldiers’ emotions and development of silencing mechanisms that mediate the encounter between soldiers and military violence.

صمت وإخراس
عدنة لومسكي-فيدر

تعرض عدنة لومسكي-فيدر في مقالتها هذه قراءة جديدة لمقالة "سير ذاتية لجنود مسرّحين" (العدد 11، لسنة 1997) ولكيفية تلقيه. في أعقاب نقاش ارتدادي (Reflexive) لروايات المقاتلين في حرب الغفران (رمضان 1973)، إلى جانب مناقشة الدراسات الجديدة حول أجيال أخرى من المقاتلين (مقاتلو 1947/1948 من جانب، وجنود يخدمون في الأراضي المحتلة من جانب آخر)، تسعى المقالة إلى مناقشة مسألة كيف يتعامل المجتمع الإسرائيلي حاليًا مع التهديد على نظرته الذاتية لنفسه بوصفه مجتمعًا عادلاً يتمتّع بجيش أخلاقي وبجنود أخلاقيّين. إن الجنود الذين يخدمون في جيش، التي تتلخّص وظيفته بصورة رئيسة السيطرة على المناطق المحتلة بواسطة العنف العسكري، من بين جملة الوسائل الأخرى، يجدون أنفسهم مضطرين للتعامل مع التهديد على نظرتهم الذاتية لأنفسهم، ويقومون كرد فعل بتطوير وسائل للإخراس وإدارة المشاعر.