תקוות בטלות: הפוליטיקה הרגשית של החזרה לעתיד

תקוות בטלות: הפוליטיקה הרגשית של החזרה לעתיד

מיכל גבעוני

המחאות שהתעוררו בקיץ 2020, שהצטיירו כפרץ מבוזר ואקלקטי של התנגדות אזרחית, התלכדו מאחורי דרישה פוליטית נחרצת אחת. הסיסמאות המלוות אותן – ״הם הייאוש, אנחנו התקווה״, ״דור שלם דורש עתיד״ ו״לילה טוב ייאוש, בוקר טוב תקווה״ – סימנו את התקווה כטובין הפוליטי העיקרי שעליו נסוב המאבק נגד שלטון נתניהו וכמסר הצלול ביותר שלו. המאבק על התקווה, שהמחאות הללו היו נקודת השיא שלו, נדמה כתגובה מתבקשת לתחושת התקיעות, השיתוק והייאוש ששורה בשנים האחרונות על השמאל והמרכז הפוליטי בישראל. אך האם הפוליטיקה של התקווה יכולה לעמוד בהבטחתה לחלצנו מהמבוי הסתום? ועל מה בדיוק מעידות הכמיהה הרחבה לתקווה, והפיכתה של העמדה הרגשית הזאת מאמצעי לקידום מטרות פוליטיות לתכלית העומדת בזכות עצמה? המאמר מבקש לדון בשאלות הללו באמצעות פנייה מהשיח הפוליטי שחותר לעורר את התקווה אל היצירה השירית שעוסקת בחסרונה. ״זמן התפוז״, אלבומה של רונה קינן שיצא במרץ 2019, מתעד את המלכוד הפוליטי והרגשי שבו שאלת התקווה כולאת אותנו כיום, ומבהיר מדוע הפוליטיקה של התקווה אינה יכולה לפרוץ אותו. בעזרת האלבום הדיאגנוסטי של קינן, המאמר מסרטט דיוקן של חיים במבוי סתום שבו התקווה והייאוש גם יחד הם תחושות שאיננו חשים, ומצביע על הצורך לפתח עמדות רגשיות אחרות ביחס לעתיד, שפורצות את הניגוד המשתק בין שתי אלה.

Hope Redux: The Affective Politics of the (Re)Turn to the Future

Michal Givoni

The protests that erupted in the summer of 2020, which appeared at first as a scattered and eclectic burst of civil resistance, have coagulated behind a single political demand. The slogans that accompany them, “They Are Despair, We Are Hope,” “An Entire Generation Demands a Future,” “Good Night Despair, Good Morning Hope” – identify hope as the main political asset at the center of the fight against the Netanyahu regime, and as its clearest message. The struggle over hope, that culminated in these protests, seems like the obvious response to the feeling of stuckness, paralysis and despair that have overcome the political left and center in Israel in recent years. But can the politics of hope live up to its promise of extracting us from the impasse? And what exactly do we learn from the widespread yearning for hope and the transformation of that emotional stance from a means to advance political goals to a purpose in its own right? The article discusses these questions by turning from the political discourse that strives to arouse hope to songwriting about its absence. Rona Kenan’s album “Orange Time,” which came out in March 2019, documents the political and emotional trap in which the hope question currently ensnares us, and explains why the politics of hope cannot break it open. Using  Kenan’s diagnostic album, the article portrays a life in which both hope and despair are feelings we do not feel, and points to the need to develop other emotional stances towards the future that break through the paralyzing contrast between them.

الآمال المسترجعة: السياسة العاطفيّة للعودة إلى المستقبل

ميخال جڤعوتي

تجمّعت الاحتجاجات التي اندلعت في صيف 2020، وبدت مثل انفجار مشتّت وانتقائيّ لمقاومة مدنيّة، خلف مطلب سياسيّ واحد وحاسم. أشارت الشعارات التي رافقتها – "هم اليأس، ونحن الأمل"، "جيل كامل يطلب المستقبل"، "تصبح على خير يا يأس، صباح الخير يا أمل"- إلى الأمل على أنّه البضاعة السياسيّة الأساسيّة التي يدور حولها الصراع ضد حكم نتنياهو والرسالة الأوضح له. يبدو الصراع على الأمل، الذي كانت هذه الاحتجاجات ذروته، كردّ فعل مطلوب على الشعور بمراوحة المكان، وبالشلل السائد في أوساط اليسار والمركز السياسيّ في السنوات الأخيرة. لكن، هل يُمكن لسياسة الأمل أن تفي بوعد إنقاذنا من الطريق المسدود؟ وإلى ماذا بالضبط تدلّ الرغبة الجامحة بالأمل، وتحوّل مكانتها العاطفيّة هذه من وسيلة لدفع أهداف سياسيّة قدمًا إلى هدف بحدّ ذاته؟ يسعى المقال إلى الخوض في هذه الأسئلة بواسطة الانتقال من خطاب سياسيّ يسعى لإيقاظ الأمل إلى إنتاج شعريّ ينشغل بغيابها. يوثّق "زمن البرتقال"، ألبوم رونا كينان الذي صدر في شهر آذار 2019، المصيدة السياسيّة والعاطفيّة التي يسجننا فيها سؤال الأمل اليوم، ويوضح لماذا لا يمكن لسياسة الأمل أن تخترقها. بمساعدة ألبوم كينان التشخيصيّ، يرسم المقال ملامح الحياة في طريق مسدود لا نشعر فيه لا بالأمل ولا باليأس، ويشير إلى الحاجة لتطوير مواقف عاطفيّة أخرى تجاه المستقبل تتجاوز التناقض المثبط بينهما.