בדרך אל קופסאות הבטון: על "יש לָך קול אותנטי" (גיליון 11, 1997)

בדרך אל קופסאות הבטון

פנינה מוצפי-האלר

שני עשורים אחרי פרסום מאמרה "יש לָך קול אותנטי" (גיליון 11, 1997) מביטה פנינה מוצפי-האלר לאחור ומציעה שתי תובנות עיקריות. האחת היא שכמו אז גם היום, בחירה בסוגת הכתיבה הרפלקסיבית עלולה לסכן את הקריירות הפגיעות ממילא של חוקרות וחוקרים צעירים באקדמיה הישראלית. השנייה היא שלמרות (ואולי בגלל) הפוטנציאל החתרני הגלום בכתיבה הרפלקסיבית, האלטרנטיבה האפיסטמית שכתיבה כזאת מציבה לא זכתה לדיון ראוי באקדמיה הישראלית. מלבד דוגמאות מעטות המראות כיצד אפשר לפרק קטגוריות ידע מקובלות במדעי החברה ולאתגר את אופני הבניית המציאות החברתית הישראלית דרך הגוף האישי והפוליטי של החוקרת, השיח האקדמי הישראלי ממשיך להתבצר במודלים פוזיטיביסטיים קשיחים ולהתעלם מהכיוון החדש, שהפך למקובל מאוד במערב בעשרים השנים האחרונות.

The Path toward the Concrete Boxes: Revisiting “You Have an Authentic Voice” (vol. 11, 1997)

Pnina Motzafi-Haller

Two decades after the publication of her essay “You Have an Authentic Voice” in Theory and Criticism (itself a translation and adaptation of her essay titled “Writing Birthright,” originally published in English in 1997 in Deborah Reed Danahay’s edited volume on autoethnography), Mizrahi anthropologist Motzafi-Haller traces the reception of her Hebrew essay depicting the hostility of Israeli academe to her reflexive work. She closes her analysis with two observations. The first is that reflexivity remains a genre that may harm the careers of those few young scholars who have attempted to employ it in their writing. The second observation is that despite (and maybe because of) its subversive potential and its ability to reformulate accepted categories of knowledge by linking the personal and the political, reflexive writing has been all but undermined in Israeli academe, which remains aggressively positivist. The essay concludes with an invitation to rethink the potential of reflexive writing in Israeli settings.

نحو مكعبات الخرسانة

فنينا موتسافي-هالر

بعد مضي عقدين على صدور المقالة "تتمتّعين بصوت أصيل" (العدد 11، لسنة 1997)، تعود فنينا موتسافي-هالر إلى الخلف وتعرض فكرتين رئيستين. الأولى، كما شهدنا في الماضي، كذلك في يومنا، فإن اختيار نوع الكتابة الارتدادي (Reflexive) من شأنه تهديد الحياة المهنية، الهشّة أصلاً، للباحثات والباحثين الشباب في مؤسّسات التعليم العالي الإسرائيلية. الثانية، بالرغم (وربما بسبب) الطاقة التدميرية المتأصلة في الكتابة الارتدادية، فإن البديل المعرفي الذي يفرضه هذا النوع من الكتابة لم يحظ بنقاش واف ضمن مؤسّسات التعليم العالي الإسرائيلية. باستثناء بعض الأمثلة القليلة التي توضح كيف يمكن تفكيك أطر معرفية مقبولة في العلوم الاجتماعية وتحدّي أنماط تشكيل الواقع الاجتماعي الإسرائيلي عبر الجسد الذاتي والسياسي للباحثة، فإن الخطاب الأكاديمي الإسرائيلي ما زال يتحصّن خلف نماذج وضعية صلدة، ويتجاهل الاتجاه الجديد الذي أضحى مقبولاً جدًا في الغرب في العقدين الأخيرين.